Wat is de droom?
Klik op de afbeelding om een print op hout van dit schilderij te kopen.
Kviteseidvatnet
Het water is zo glad als een spiegel. De rook van mijn kampvuur glijdt over het oppervlak. De stilte is oorverdovend.
Ik neem een slok van mijn koffie. Vers gemaakt in het keteltje boven het kampvuur. Ik duw een lok nat haar achter mijn oren. Vanochtend toen ik wakker werd onder mijn tarp, was ik gelijk het meer in gedoken. Mijn blote tenen friemelen in het zand.
Ik voel het leven met al mijn zintuigen door me heen zinderen.
Mijn hond zit waakzaam naast me. Na de duik in het water, en voor ik het kampvuur heb gemaakt, zijn we een rondje gaan wandelen in het bos. Kunnen we samen onze behoefte doen een eindje uit de buurt van het kamp. Praktisch. Maar voor mij is de ochtendronde een belangrijk moment van de dag. Ik heb het nodig om ‘wakker’ te worden, om uit de standaard van de in mezelf gekeerde, autistische, staat te geraken.
De rust van de natuur, de natuurlijke kleuren, vormen, geuren en geluiden brengen me terug bij mijn ware zelf. En weg van de zelf die overprikkeld is en zichzelf moet beschermen door in zichzelf terug te trekken.
Hier kan ik naar buiten gaan en alles voelen. Het genot van te leven. De pracht van deze wereld, van deze aarde.
Ik geef mijn hond een knuffel. Zij geeft mij een lik in het gezicht. Het kriebelt. Ik lach.
Deze week heb ik besloten om te kamperen op 10 minuten van mijn zomerjob in Kafe Hvidesøe in Kviteseid. Het weer is warm, droog en zonnig. Zoals meestal tijdens de zomer hier in Vest-Telemark, Noorwegen. Maar ‘s avonds koelt het altijd af. Geen zweterige, warme, slapeloze nachten. Maar de perfecte temperatuur om onder de blote hemel te slapen, direct op de vloer van het bos. Ik heb zelfs geen slaapmatje tussen mij en de rijke aarde.
Hier in het bos, direct naast het meer, heb ik alles dat ik nodig heb. Een stille, veilige plek om te slapen. Het meer om ‘s avonds en ‘s ochtends me in te wassen. Een kampvuur om mijn ontbijt en avondeten op te koken. En vooral, een plek om weer te landen na een drukke dag in het café.
Plots zie ik iets bewegen over het spiegelgladde oppervlak. Een dubbel visioen glijdt langzaam dichterbij. De kayaker lijkt te zweven. Het lijkt een droomwereld waar ik ben, maar het is echter dan de wereld waar ik straks in de auto weer naar toe ga.
Atelierbrieven
Elke twee weken schrijf ik een brief bij één van mijn schilderijen. Soms is het eigen werk en schrijf ik over de ervaring die me inspireerde om het te maken. Soms probeer ik met woorden te vangen wat het schilderij voor mij betekent (zoals hierboven) en soms schrijf ik een brief over hoe het was om het schilderij voor iemand anders te maken.
Wil jij deze brieven van mij ontvangen? Laat je email-adres dan hieronder achter.
